Zelfhelpgroep Buitenveldert 14.3.2011 – AJErnststraat 112, Amsterdam – 11 deelnemers.
Omstreeks 20 uur zijn de deelnemers aan deze groepsavond binnen, voorzien van koffie, en worden welkom geheten door de gespreksleider, die vraagt om suggesties voor het bepalen van het gespreksonderwerp voor deze avond. Hierop reageert (A) met het volgende:
wat is in het algemeen ‘normaal’ als je stopt met een bepaalde vorm van dwangmatig gedrag, zeg maar verslaving – daar ben ik namelijk zelf nu mee bezig – en mijn vraag is:
hoe kom ik hierbij tot acceptatie en rust? Ik voel namelijk vooral het gemis van juist datgene, waarmee ik wil afrekenen: juist daaraan heb ik nu zo’n enorme behoefte – ik ‘vlucht’ nu dan ook vervolgens in de gekste dingen en heb bijvoorbeeld zonet 100 sneeuwklokjes geplant; resultaat: nul = dus zero = nix….’
Uit de reacties blijkt dat de aanwezigen allemaal de onrust herkennen die ontstaat bij het doorbreken, of stoppen, van enige dwanghandeling, cq verslaving, en blijkbaar iedereen daarvoor een eigen oplossing heeft proberen te vinden, dan wel daar nog steeds mee bezig is.
Ieders ‘oplossing’ wordt als volgt onder woorden gebracht:
1. toen ik een paar jaar geleden naar de groep kwam, had ik absoluut niet meteen rust – maar voelde me wel meteen ‘thuis’ – dat ‘mede-lotgenoten-gevoel’ kreeg ik heel snel – en na 9 maanden voelde ik mij veel beter – op een gegeven moment werden het dan ook ‘mijn’ avondjes – het werkt als een soort kliniek – en ik geloof dan ook dat ik ‘t zonder groep niet had gered – ‘t was een heftige tijd – maar fijn ook om je verhaal kwijt te kunnen – later denk ik terug en kan er m’n voordeel mee doen – later ook viel de spanning weg en werkte alles beter – fantastisch hoe alle emoties op hun plaats vallen – je moet ‘t wel zelf ervaren….- je moet echt ‘t zelf doen.
2. voordat ik zelf iets kon zeggen, luisterde ik eerst naar alle verhalen van anderen; die komen ongeveer op hetzelfde neer en sloegen (dus) ook op mijzelf – dat geeft herkenning en steun – nog steeds sterkt deze avond mij enorm – daarvoor wil ik iedereen bedanken.
3. sinds 5 a 6 maanden zit ik in deze groep – ik had dat lang voor me uitgeschoven – vond ‘t best moeilijk – vooral ook al die verhalen – en speciaal de herkenning – dat werkt allemaal door – maar, wat blijkt? Ik voel me hier steeds beter – voel me hier veilig – prettig – beter ook dan tevoren – heb nu zin in iedere dag – dat is nieuw – een onwijs goed gevoel – krijg nu zelfs het vertrouwen van m’n kinderen terug(!) – ben (weer) aan ‘t leven = heerlijk!!
4. ik begin rustiger te worden – vorige week ben ik begonnen met een boedhistische cursus bij de Jellinek – voel me daar erg goed bij – vroeger deed ik dat ook – maar was dat gevoel kwijt – laat dat nu weer toe en bij me doordringen – vind nu stabiliteit – moet en wil wennen aan een andere manier van ontspannen – daarnaast hou ik van werken in de natuur, zoals het zagen van bomen – ik zie en denk aan dingen waar ik wat aan heb – terwijl een innerlijk stemmetje zegt ‘je hoeft niet alles van tevoren te weten’ – ik hou ‘t graag een beetje stabiel…
5. tijdens mijn opname in de kliniek kwam ik in contact met de groep – regelmatig kwamen er bovendien 2 mensen langs, een van AA en een van NA – zelf was ik daar gekomen vanuit de dwang van mijn echtgenote: het werkte als een shocktherapie – in de kliniek kwam ik allerlei andere soorten verslaving tegen, ook veel drugs, enz. Dat confronteerde soms heftig, vooral omdat je dan ook nog eens met elkaar rond de tafel zat – allemaal mensen met ontwenningsverschijnselen – en twee voorlichters: zij vertelden dat je een verslaving kunt stoppen – je hoorde daar de meest indringende verhalen – en natuurlijk blijken later nog heel veel nieuwe vragen te bestaan – en die worden dan hier beantwoord, waarmee blijkt dat ‘het verhaal’ niet is beeindigd na zo’n opname, maar heel gewoon ‘doorgaat’….
6. toen ik hier kwam zat ik in een diepe depressie – ben ik hier gebracht, vol zelf medelijden – daarna is dat overgegaan – ben toen gestopt met drank om 1 avond per week daarover te kunnen gaan nadenken – dat is een kostbare avond geworden – en zodra ik mezelf dingen ga gunnen, dan gaat ‘t goed – ik leer ook om te gaan met m’n onzekerheden en accepteer zelfs dat ik sommige dingen niet kan – dan word ik ook kwetsbaar – drank had ook die functie: omdat ik niet gekwetst wilde worden – mijn schaamte is nu voorbij – ik hoef niet alles te kunnen – ook niet alles te controleren – moest leren loslaten en stukje bij beetje ben ik dat nu ook aan het leren!!
7. voordat ik in 1968 de kliniek binnenspoelde, had ik nooit overwogen te stoppen met drank. Dat speelde hooguit binnen het kader van autorijden met ‘teveel op’. Maar het begrip ‘verslaving’ kende ik niet. Toch barste die bom en toen begreep ik het. En voelde me bevrijd! Een nieuwe wereld ook: Amsterdam – leuke en vaak ook een beetje gekke mensen – nieuwe kansen – een nieuw leven. En zo is het ook gegaan. Ik was 35 jaar. Eerst achter de tralies van een gedwongen opname samen met andere, niet verslaafde, patienten. Daarna een kuur in de Jellinekkliniek. Ik vond het een groot feest. Tenslotte ook gevolgd door nieuw werk in een nieuwe omgeving: een volstrekte wedergeboorte. De enig constante factor bleek ‘de groep’: een bron van inspiratie en nieuwe vitaliteit. Tel uit je winst. Nog steeds. Dat alles gold werkelijk alle aspecten in mijn leven. Ik leerde dus ook, toen ik kanker kreeg, dat ik beter kon stoppen met roken. Dat lukte ook, terwijl de kanker zich door de artsen liet verjagen. Ik ben nu 78 en kan mijn geluk nog steeds niet op!
8. in de oertijd ben ik begonnen in de AA – later gevolgd door de Buitenveldert-groep, waarin ik tenslotte 3 jaar verhinderd werd door omstandigheden – vervolgens vielen die beperkingen weg en dacht ik: ik ga weer naar de Buitenveldert, maar nu gaat in de herfst weer die verhinderende omstandigheid van eerder opspelen: ik ben zelf een dubbele weegschaal – zou natuurlijk naar de donderdaggroep kunnen, zij het dat iedere groep z’n eigen sfeer heeft – dus of ik blijf hier of ik ga de muziek in – trouwens wat heeft mij hierheen gebracht: leven ontwikkelt zich dynamisch – er komen nieuwe vrinden – deze groep is constant – heeft niet te maken met de vraag hoe hou ik het gebruik op afstand – ik moet zelf beslissen – zou dat trouwens liever door een ander laten doen – mijn vraag is: welk element heb ik gemist in de 4 jaar dat ik niet hier geweest ben: introspectie – innerlijke bezinning – mijn alertheid beperkt zich niet tot alleen de maandagavond – misschien maak ik daar nog wel eens een onderwerp van….
9. het is geen vanzelfsprekend verschijnsel dat mensen elkaar veiligheid bieden; dat geldt binnen families, maar ook in werkverbanden. Kwetsbaar zijn vereist durf en vertrouwen. Laatst bij een diner met een 80-jarige spatte het venijn ervan af: daar ontbrak veiligheid. Vanuit de groep kan je veiligheid weer opbouwen – datzelfde geldt voor zelfvertrouwen – ik heb daar veel tijd in gestopt – zo wilde ik me bewijzen – en zo kon ik dat ook op andere terreinen. En kom dan vervolgens ook op het thema van Bernard: het plegen van onderhoud – verslaving niet ervaren als verschrikking, maar juist als kans op reparatie, inclusief terugkeer van rust – en van vertrouwen – leren stilstaan bij jezelf – je eigen aandeel ervaren – dan houdt dat nooit meer op – de kunst is dan om ‘ja’ te zeggen – leer nieuwe, interessante mensen kennen – niet naar de groep gaan is het missen van allerlei kansen, kado’s, nieuwe ideeen en ontwikkelingen waar je werkelijk verder mee komt….
10. ik was verslaafd aan allerlei dingen – heb in de groep een opgelucht gevoel gekregen – ook hoor ik mezelf praten en dat is vaak verrassend en ook nieuw – dat ik dingen hardop kan zeggen en dat ook doe – hier weten mensen waar ik ‘t over hebt – hier ontdekte ik de mogelijkheid om te stoppen en ook de manier om dat vorm te geven – en tenslotte de effectieve aanpak om mezelf goed in de gaten te houden.
11. Hiermee is de gespreksronde ‘klaar’ en krijgt A, die het onderwerp inbracht, de gelegenheid om af te ronden; zij zegt:
‘ik heb een nieuw gevoel gekregen: ik ben er nog – keek in de spiegel en dacht: ja, ik ben er weer – vannacht hoorde ik een nachtegaal – ik heb het raam open gezet – met vrienden was ik daarna bij mijn kleinkind en dat werd een feest – later ging ik naar het gratis historisch museum en het Begijnhof – ik wil dat allemaal graag vertellen – ik heb er zin in – zit nog aan de refusal en accepteer dat – dat geeft mij rust – alles gaat heel langzaam, maar het perspectief is er en dat geeft mij vertrouwen en rust.’
Aansluitend verzoekt de penningmeester de aanwezigen om een financieele bijdrage ter dekking van de kosten, waarna de avond wordt afgesloten om 21.30 uur.
—————————————————-
